مربع های قرمز    خاطرات شفاهی حاج حسین یکتا از دوران کودکی تا پایان دفاع مقدس

تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب "مربع های قرمز"

بسمه تعالی

بسیار شیرین و جذاب نوشته شده است . ردپای چانه گرمیهای آقای حاج حسین یکتا در آن آشکار است . ظرافتهای برخاسته از ذوق و قریحه ی لطیف که در سراسر کتاب گسترده است ، میتواند از نویسنده ی خوش قلم و چیره دست کتاب باشد و میتواند هم درافشانیهای راوی باشد . نقطهی برجسته ی کتاب ، یاد شهیدان و بیاد حال و حضور ملکوتی آنان پیش از شهادت است که حقا بسیار خوب تصویر شده است . ارادت راوی به مرحوم آقای حاج میرزا علی احمدی میانجی هم برای من جالب بود . آن مرحوم را حدود شصت سال به علم و تقوا و ورع می شناختم و به منا لطف داشت . این کتاب ظاهرا چند روز پیش رونمائی شده است . برای من چندی پیش از این فرستاده بود و تمام مطالعه شد.

۹۷/۴/۲۶

در قسمتی از این خاطرات می خوانیم:

فصل نهم

تا چشم به هم بزنیم غروب شد. غروب پر اضطراب قبل از عملیات. صدای رود بین نخل ها پر شده بود و با خودش ماتم می آورد. دلم داشت از غصه میترکید . غواص ها قرار بود قبل از همه به آب بزنند . مثل ماهی تشنه آب بودند . شنیدم برای شناسایی ، بیشتر از هشتصد بار از اروند عبور کرده اند حالا شب امتحان رسیده بود . خورشید پشت فاو فرو می شد و روی آب گرد سرخ میپاشید . رفتنی ها خودنمایی می کردند .

هر کس گوشه ای در خود کز کرده بود . نگاهشان که میکردی ، دلت می سوخت و می ریخت . هول جا ماندن ، هول ندیدن رفیق ، هول دل بریدن از دنیا می خواست خفه ات کند . بغض ، سینه هایمان را سنگین کرده بود . منتظر تلنگری که اشکمان جاری شود . بین نخل ها از سکوت غوغا بود . دلتنگ شده بودم . بعضی مشغول وصیت نامه نوشتن بودند . نخل های حاشیه اروند بچه ها را نگاه می کردند . فکر کردم این نخل ها چه قدر حرف برای گفتن دارند . از دختر بچه ای که چشمش دنبال عروسکش ماند . پیرمردی که کلبه ماهیگیری اش را به امان خدا رها کرده بود . نماز شب هایی که بچه های خط پدافند آرام و بی صدا بینشان خوانده بودند . شبانه به آب زدن نیروهای اطلاعات سرمایی که دندان های بچه ها را به هم می زد . حالا هم وداع و گریه هایشان . این ناله ها و گریه ها برای همه مان یک معنا داشت ؛ نکند باز جا بمانم .

رادارهای عراق لب اروند را کنترل می کرد . مجبور بودیم از نهرهای بین نخلستان به آب بزنیم . غواص های لشکر ۲۵ کربلا ، کنار نهرها ستون شده بودند ؛ منتظر تا هوا تاریک شود . اهل شمال بودند و به قول خودشان در آب بزرگ شده بودند . در نگاه هایشان نه میلی به ماندن بود ، نه امیدی به بازگشت ؛ فقط شوق رفتن . شب که سایه سردش را روی نخلستان انداخت ، یکی یکی الب نهر می نشستند ، چهره های لاغر و خیسشان زیر عینک های بزرگ غواصی گم می شد . نگاهی به ما و نگاهی به به روبه رو روی آب می خوابیدند . دو ، سه متر سر می خورند و فرو می رفتند ؛ آرام و سبک . آب موج برمی داشت و باز آرام می شد . انگار اصلا غواصی از این جا به آب نزده . غربتشان دلم را لرزاند . می کردند و در آب فرو می شدند . فقط دعا برای سلامتی شان از دستم بر می آمد .

۶۴/۱۱/۲۰ بود . ماه از پشت ابرها با نگاهمان بازی می کرد . نخلستان در تاریکی فرو رفته بود . قایق ها منتظر که سوارمان کنند . صدای آب و قورباغه ها و بوی نخل همه جا پر بود . کنار نهر ستون شده بودیم . صدا از کسی درنمی آمد . غواصها که خط را می شکستند ، نوبت به ما می رسید . گوش تیز کرده بودیم که با کوچکترین صدا ، پرگاز به ساحل عراق بزنیم . خبری از غواصها نبود . ثانیه های سنگین قصد گذشتن نداشتند . باد روی آب تن می کشید و بين ستون بچه ها می پیچید.

اضطراب دلمان را هم می زد . ماه نور کم رنگش را از روی آب و سر ما جمع کرد . آسمان از ابرهای غلیظ شد . باد بین کلاهک های نخل ها می پیچید . چشم ، چشم را نمی دید . ته . ته دلمان خالی شد . فکر غواصها مثل خوره به جانم افتاد . ما هنوز روی زمین سفت بودیم و آنها در دل دشمن . نزدیک به سه هزار غواص در آب بود . باد و باران و طوفان به جان اروند و نخل ها افتاد . با این طوفان ، موج اروند غواص ها را هرطرف می خواست می برد و دستشان به هیچ جا بند نبود . باد به سر و صورتمان شلاق های خیس می زد . غواص ها چه طور می خواستند اروند را رام کنند ؟

دلهره خراب شدن عملیات داشت خفه مان می کرد . حکمت خدا را نمی دانستیم . با این باد و طوفان ، دید نیروهای پست عراق کور شد . این طوری غواص ها راحت تر خط را می شکاندند . آب از همه جایمان چکه می کرد پوتینم از گل ، چسبناک و سنگین شده بود . اضطراب در صورت بچه ها موج می زد . بی خبری از غواصها همه را به هم ریخته بود . صورت هایشان موقع خداحافظی و به آب زدن از جلوی چشمم کنار نمی رفت . مضطر شده بودیم . - من يجيب المضطر إذا دعاه ويكشه الشوء زیر لب می خواندم و آسمان را نگاه می کردم . ناگهان در میان امواج آب و رعد و برق ، شلیک خفه ای شنیدیم . غواص ها درگیر شده بودند . بالاخره رمز « یا فاطمة الزهرا » اعلام شد .

سیزده سال ها --- خاطراتی از رزمندگان نوجوان

روزگاری این کره ی خاکی شاهد مردانی بود که از پس هزار و اندی سال دوباره متولد شده اند . مردانی که به حق ، یاران آخرالزمانی فاطمه علی بودند . شهادت آرزویی بود که همه ی مردان عاشق خدا را به امید وصال به جبهه ها کشاند . عشقی که هنوز نیز می توان در برخی از مردان جامانده از آن قافله مشاهده کرد . شهادت راهی است که تمام اهداف را می توان با آن دست یافتنی کرد . هدفی فراتر از آنچه این ذهن خاکی می پندارد . همان که حبیب بن مظاهرو قاسم و علی اکبر را در کنار هم و در پشت سر امامشان قرار داد.

همان اهداف مقدس که جوان و پیر و نوجوان را در کربلای ایران گرد هم آورد تا در زیر علم خمینی سینه سپر کرده ، برای امامشان جان خود را فدا نمایند . شاید بتوان برای جوان و پیر دلیلی را آورد و توجیه این هدف را برای او عقلایی دانست ولی آیا نوجوانی که هنوز خدا او را مکلف به تکلیف نکرده ، چه شده است که ناله جانکاهش در بارگاه الهی شنیده می شود ؟!

چه شده که نوجوان سیزده ساله ای که در کوچه پس کوچه های شهر ، به دنبال بازی است ؛ با صدای شیپور جنگ ، به میدان می رود و تفنگ به دست می گیرد و چنان هدفش را بیان می کند که تو گویی که نسل ها و قرن ها تجربه در پس این جسم کوچک نهفته.

روحی بزرگ در کالبدی کوچک

جنگ ما اثبات کرد که روح مردان این سرزمین چه وسعتی دارد . وسعتی به گستره ی تاریخ ...

سیزده ساله ها ؛ حکایتی است از نبرد و حماسه آفرینی نوجوانانی که هنوز طعم تکلیف را نچشیده بودند ولی به بهترین نحو ، تکلیف خود را ادا کردند و بلوغشان با رسیدن به شهادت بود ، بلوغ خونین ۰۰۰

سیزده ساله ها ؛ روایاتی است از حضور قاسم های خمینی کبیر ، بزرگ مردانی که به جایی رسیدند که رهبرشان آنان را رهبر نامید . .